کتیبه‌های اورارتویی در ایران

بخش سوم نشست بازشناسی فرهنگ اورارتو

اورارتویی‌ها در ابتدا از خط و زبان آشوری برای نگارش کتیبه‌ها استفاده می‌کرده‌اند، اما تقریباً از پادشاه سوم و چهارم به بعد خطی بر مبنای نوشتار اکدی اما ساده‌تر از آن ابداع می‌شود. البته کتیبه‌ها تا اواسط دوره اورارتوها دو زبانه (آشوری و اورارتویی) هستند. اما بعد از آن یک زبانه (اورارتویی) می‌شوند. از پادشاه دوم و سوم اورارتویی نشانه‌هایی از خطی تصویری دیده می‌شود که مشابه هیروگلیف هیتی‌هاست اما تفاوت‌هایی هم با آن دارد. این خط تصویریِ اورارتویی همزمان در کنار خط‌های دیگر (آشوری و اورارتویی) استفاده می‌شده است.

قدیمی‌ترین سنگ‌نبشته اورارتویی در ایران به دوره پادشاهی مشترک ایشپوئینی و مینوا برمی‌گردد و در خاک ایران فعلی در نزدیکی مرز عراق پیدا شده است. این کتیبه دو وجه دارد. یک وجه به خط اورارتویی و وجه دیگر به خط آشوری. این سنگ‌نبشته در حال حاضر در موزه ارومیه نگهداری می‌شود. در ادامه به تعدادی از کتبیه‌ها و سایر آثار نوشتاری باقی‌مانده از اورارتوها اشاره می‌شود.

پایان این سخنرانی به پرسش و پاسخ اختصاص داده شده است.

این نشست در تاریخ ۱ شهریورماه سال ۱۳۹۶ در خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد. بنیاد ایران‌شناسی و انجمن ایرانی تاریخ نیز در برگزاری این برنامه همکاری داشته‌اند. بخش اول این نشست را با ارائه دکتر حمید خطیب شهیدی اینجا و بخش دوم نشست را با سخنرانی دکتر مهرداد ملکزاده را اینجا ببینید.