طعم تاریک

نیم‌نگاهی به نقاشی‌های قاسم حاجی‌زاده؛ گفتاری از وحید حکیم

قاسم حاجی‌زاده نقاش متفاوتی است. می‌توان او را به دلیل پرداختن به موضوعات فرهنگ عامه و نقاشی از عکس‌های یادگاری، هنرمندی «پاپ» نامید، آثارش را به سادگی نگاه کرد و رَدِ خاطرات چند نسل از ایرانیان را در آنها دید. اما هنر حاجی‌زاده بسیار بیشتر از اینهاست؛ وقتی در آنها عمیق می‌شویم نوعی اتصال به سنت نقاشی قاجار و نقاشی قهوه‌خانه‌ای را در آنها می‌بینیم؛ آدم‌ها عجیب می‌شوند؛ لباس‌هایشان غریب، و لبخندها و چشم‌هایشان مرموز. حاجی‌زاده از اولین نقاشان ایرانی است که نقاشی عکس‌پایه را اجرا کرد و تاثیری ماندگار بر نسل‌ جوان‌تر گذاشت.در هنر او عکس، تاریخ، مردم‌نگاری و ادبیات در فضایی گاه فراواقعی در هم ترکیب می‌شوند و تصویری منحصر به فرد را می‌سازند. در اردیبهشت امسال دو نمایشگاه از آثار او به موازات هم برگزار شد: «هراس و هوس» در گالری اُ و «طراحی‌ها» در گالری مدار موازی. این رویداد را فرصت مغتنی دانستیم تا از وحید حکیم؛ نقاش، نویسنده و مترجم بخواهیم تا گفتاری درباره‌ی نقاشی‌های حاجی‌زاده ارائه دهد. در این گفتار ، وحید حکیم با مفاهیمی مانند بدن صمیمی، بدن محیطی، بی‌قوارگی و ظرافت، و نسبت‌های «دیالوژیگ» (گفت‌وشنودی) به کارهای او نزدیک می‌شود و نسبت آنها با هنر غرب و هنر قاجار را می‌کاود. در انتها این گفت‌وگو که در دفتر مجله‌ی «حرفه: هنرمند» ضبط شده است، ایمان افسریان و علیرضا رضایی‌اقدم (سردبیر و دبیر مجله) نیز نکاتی را درباره‌ی نقاشی حاجی‌زاده بیان می‌کنند.