نقد کتاب گرهگاه جنسیت و دیگر نظام‌های سلطه

بخش دوم

در این بخش، محمدرضا عظیمی به تناسب محتوای کتاب (تقاطع‏‌یافتگی تبعیض‏‌ها بر محور تبعیض جنسیتی)، به مفهوم برابری و عدم تبعیض و زمینه‏‌های بنیادی تبعیض در قوانین جاری کشور می‌پردازد و در ادامه به مصادیق متعددی از تبعیض جنسیتی در قوانین موضوعه اشاره می‌کند.
طبق تعریف کمیتۀ حقوق بشر در تفسیر عام شمارۀ ۱۸، تبعیض عبارت است از: هرگونه تمایز، انحصار، محدودیت یا اولویتی که بر اساس نژاد، رنگ، جنس، زبان، مذهب، عقیدۀ سیاسی و دیگر عقاید، منشأ ملی یا اجتماعی، ثروت، ولادت یا دیگر وضعیت‌ها صورت گیرد و هدف یا اثر آن محروم ساختن افراد یا به رسمیت نشناختن حقوق بشر و آزادی‌های اساسی افراد در زندگی اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و دیگر زمینه‌های عمومی بوده باشد.
اما قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، علی‌رغم تعهدات بین المللی طبق اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاقین بین‌المللی ١٩۶۶ م. مبنی بر رعایت و تضمین اجرای موازین حقوق بشری از جمله اصل برابری و عدم تبعیض، با تفکیک بین تبعیض روا و ناروا، به برخی از تبعیضات (تبعیض بر پایه دین و مذهب) صراحتاً جنبه رَوایی داده است و با برخی اصول، راه را بر ایجاد بعضی تبعیضات دیگر باز کرده است.
در این سخنرانی، به محورهای عمده تبعیضات حقوقی در قوانین ایران که از هر یک از آنها، فروع و مسائل متعددی تولید می‏‌گردد، پرداخته می‌شود: عدم تساوی حقوقی غیر مسلمانان با مسلمانان، عدم تساوی حقوقی مسلمانان شیعه و سنی، و عدم تساوی حقوقی زنان با مردان.

این نشست در تاریخ ۲۳ تیرماه سال ۱۳۹۸ به همت نشر شیرازه در خانه گفتمان شهر (خانه وارطان) برگزار شد. بخش اول این برنامه را اینجا و بخش سوم را اینجا ببینید.