نقد کتاب گرهگاه جنسیت و دیگر نظام‌های سلطه

بخش دوم

در این بخش، محمدرضا عظيمی به تناسب محتوای کتاب (تقاطع‏‌یافتگی تبعیض‏‌ها بر محور تبعیض جنسیتی)، به مفهوم برابری و عدم تبعیض و زمینه‏‌های بنیادی تبعیض در قوانین جاری کشور می‌پردازد و در ادامه به مصاديق متعددی از تبعیض جنسیتی در قوانین موضوعه اشاره می‌كند.
طبق تعريف كميتۀ حقوق بشر در تفسير عام شمارۀ ۱۸، تبعيض عبارت است از: هرگونه تمايز، انحصار، محدوديت يا اولويتی كه بر اساس نژاد، رنگ، جنس، زبان، مذهب، عقيدۀ سياسی و ديگر عقايد، منشأ ملی يا اجتماعی، ثروت، ولادت يا ديگر وضعيت‌ها صورت گیرد و هدف يا اثر آن محروم ساختن افراد يا به رسمیت نشناختن حقوق بشر و آزادی‌های اساسی افراد در زندگی اجتماعی، سياسی، اقتصادی، فرهنگی و ديگر زمينه‌های عمومی بوده باشد.
اما قانون اساسی جمهوری اسلامی ايران، علي‌رغم تعهدات بین المللی طبق اعلاميه جهانی حقوق بشر و ميثاقين بين‌المللی ١٩٦٦ م. مبنی بر رعایت و تضمین اجرای موازین حقوق بشری از جمله اصل برابری و عدم تبعیض، با تفكيك بين تبعيض روا و ناروا، به برخی از تبعیضات (تبعيض بر پايه دين و مذهب) صراحتاً جنبه رَوايی داده است و با برخی اصول، راه را بر ایجاد بعضی تبعیضات دیگر باز کرده است.
در اين سخنراني، به محورهای عمده تبعیضات حقوقی در قوانين ايران كه از هر یک از آنها، فروع و مسائل متعددی توليد می‏‌گردد، پرداخته می‌شود: عدم تساوی حقوقی غیر مسلمانان با مسلمانان، عدم تساوی حقوقی مسلمانان شیعه و سنی، و عدم تساوی حقوقی زنان با مردان.

این نشست در تاریخ ۲۳ تیرماه سال ۱۳۹۸ به همت نشر شیرازه در خانه گفتمان شهر (خانه وارطان) برگزار شد. بخش اول این برنامه را اینجا و بخش سوم را اینجا ببینید.